Soissons-Parijs-Senlis. Over lekke banden, Parc de la Vilette, fietsen onder de Eifeltoren en een laatste briefing #WeAreMarching

Op vrijdagochtend start de dag vrij mistig in Soissons. Om 8.00 u vertrekken we. Even langs de bakker en dan de fiets op. Dat had je gedacht  pssssst een geluid van een lekkende band. Alles afladen bij Nele en wiel eruit. Ondertussen kunnen we al vrij snel een band vervangen maar dit hadden we niet verwacht: een scheur in de buitenband :-( . En het repair team krijgen we niet aan de lijn. Dit wordt kunst en vliegwerk en om dan nog 130 km  te fietsen. Met een plakker op de buitenband is dat geen goed idee. Dus op zoek naar een fietsenwinkel en wat blijkt? Net naast de bakker, is een fietsenmaker. Alleen moeten we wachten tot 9.30u vooraleer hij open gaat. We zullen een oplossing moeten zoeken om onze achterstand in te lopen. Gelukkig is de band snel hersteld en beslissen we met ons groepje om een stukje de trein te nemen. Ja, ja  hoor ik je denken...maar het is een leuke ervaring. De SNCF is goed georganiseerd op fietsers. De fiets mag gratis mee en er is een lage opstap en veel ruimte om je fiets te stallen. Ook al is Frankrijk geen fietsland, hier kunnen we heel wat van leren. Een half uurtje later stappen we uit en zetten onze tocht door de mist verder. Het is weer kil en nat vandaag en langs het kanaal dat ons tot in Parijs zal  brengen is er een nijdige wind. Ideaal om weg te kruipen in het wiel van een andere fietser en na te denken over de actie op zondag op de Grote Markt in Mechelen. Wat willen  we vertellen. Hoe en waarom? Fietsend langs de graffiti bereiken we Parc de la Vilette. En terwijl de zon door de wolken piept, genieten we van de beelden die er uit de grond groeien en die een symbool worden voor de eisen die we meebrachten naar Parijs. Rondfietsend in Parijs is er heel veel minder te merken van de  angst die de laatste dagen Brussel zo trof. Mensen kuieren, winkelen volop en genieten op een terrasje en restaurant. Als ik passeer langs één van de plekken waar er slachtoffers vielen van de recente aanslagen en ik de  bloemenzee zie, krijg ik rillingen en tranen in de ogen. Mensen zoals jij en ik, die plotseling verdwenen zijn om een oorlog die de hunne niet is. Maar Parijs leeft en bruist zoals altijd en de reclameborden van de stad roepen op tot klimaatactie. Er is hier duidelijk geen reden meer aanwezig om onze klimaatacties te verbieden. En toch moeten we Parijs binnendruppelen als groep van 200 fietsers. Onderweg worden medefietsers door politie tot stilstand gebracht en verzocht om niet verder te fietsen. Wat zijn we toch gevaarlijk! Omstreeks 21.00u zijn alle fietsers aangekomen en start de laatste briefing. De organisatoren zijn moe en weten even niet wat met deze groep van klimaatactivisten aangevangen. Actie voeren mag niet. Pers is blijkbaar niet geïnteresseerd in onze actie aan de ambassade en de bussen die ons ophalen morgen mogen maar tot op 75 km van Parijs komen. Hoe kunnen we morgen nog een Whaa gevoel creëren. Er vallen moeilijke woorden en tranen en iedereen is moe. En ook al is iedereen blij in Parijs geraakt te zijn en hebben we heel hard aan de deur van Frankrijk en de onderhandelaars geklopt. Er ontbreekt iets. De organisatoren zijn stuk voor stuk jonge fantastische gedreven mensen die steeds voor alles binnen de lijntjes kleuren en toch wordt hen steeds alles verboden (Parijs, Brussel, Oostende, fietsen in groep, slapen in groep, marcheren in groep) Je moet al heel idealistisch zijn om al deze pesterijen van overheden en regeringen zomaar te dulden en binnen de lijntjes te blijven kleuren. Het ergste is niet al deze verboden, @maar het stap per stap afbreken van waar deze mensen maanden aan gebouwd hebben. Chapeau dat ze blijven proberen en nieuwe initiatieven nemen. Zij zijn voor mij de helden van deze klimaattop. De toekomst ziet er goed uit en heeft dankzij hen meer dan ooit zin. Thanks