Op de fiets zie je nu eenmaal meer
van je omgeving dan in de auto
Het mag dan trager vooruitgaan, maar het is zoveel
aangenamer om de wereld en de mensen om je heen beter te ontdekken en te
ontmoeten. Na een 3 daagse tocht naar Neufchâteau, blijf ik erbij dat het
fietsknooppuntennetwerk de beste optie is om snel en mooi je eindpunt te
bereiken. Al moet ik toegeven dat de Ravels
(oude spoorlijnen die omgevormd worden tot fietssnelwegen) veiliger en
rustiger zijn. Je kan hier gezellig keuvelen en zonder zorgen over het andere
verkeer rondkijken en genieten. De mogelijkheden om je eindpunt te bereiken
zijn op een Ravel echter zeer beperkt. De combinatie van Ravel en
fietsknooppunten zou van dit landje een fietsparadijs kunnen maken. En dan de
steden! Hoe groter ze worden, hoe moeilijker het wordt om je weg te vinden als
fietser op trektocht. Neem nu Namen, Dinant of Libramont. Je komt er aan en
plots houden alle bordjes en fietspaden op. Waarom eigenlijk? Een fietser die
de stad binnenkomt, zou moeten omarmd en begeleid worden. Ze brengen immers
geen lawaai of nauwelijks een gevaar binnen. Ze zijn meestal heel tevreden om
even te kunnen verpozen en genieten van de schoonheid van je stad. Ze pauzeren,
overnachten en brengen leven in je stad. Ze moeten voor mij dwars door de stad
(omdat dat nu eenmaal de kortste weg is J)
en niet langs de gevaarlijke ringvesten of ringwegen ( Leuven, Libramont).
Op je tweewieler zit je ook niet in je cocon zoals bij de
auto. Je hebt de hemel boven jou en je blikveld is eindeloos. Van ver zie je de
windmolens opduiken. Je ruikt en hoort de wereld om je heen. Je voelt je veel
vrijer en minder gehaast. Je tegenligger begroet je met een bonjour, een duim
een bemoedigend woordje in de bergop, of gewoon even een kort gesprekje over je
bestemming, je tocht. Het geeft je een gevoel van verbonden zijn met de andere trekkers en de omgeving.
Je voelt daardoor je omgeving veel meer als de jouwe en als je van je fiets
stapt, wandel je gewoon al in deze voor jou bekende veilige wereld binnen. Allemaal
zaken die in onze auto haast ondenkbaar zijn. Bij het openen van je portier
krijg je het valse gevoel dat je je veilige wereld verlaat en je in een andere
wereld binnenstapt. Misschien moeten we wel eens een studie organiseren naar
het onveiligheidsgevoel gekoppeld aan het soort vervoersmiddel dat je gebruikt J
Wat mij ook opviel was dat de toeristische diensten waar we
aanklopten, omdat we raad wilden over de te volgen fietswegen eigenlijk niet
hieromtrent gevormd zijn. Ze bekijken je met een blik van ongeloof en
medelijden. Ze geven je dan een fietskaartje met de plaatselijke fietsroutes
(zelden nuttig voor de trekker) en heel vaak kregen we gewoon verkeerde
informatie over de afstanden en de veilige fietswegen. Tip van de auteur: zorg
dat deze eerste contactpunten met je stad ook voldoende gevormd zijn en weten
hoe je van Leuven over Mechelen naar Dendermonde fietst, waar je de beste
aansluiting vindt op knooppunt 8 en waar het meeste schaduw is of mogelijkheid
om te schuilen bij regenweer. Geef ze zelf een opleiding door ze met de fiets
de stad te laten binnenkomen en terug uit te rijden op de snelste, mooiste en
veiligste manier. Pas je fietsbewegwijzering hieraan aan en geef ze een warm
welkom, met een glaasje water, een koffietje en een rustplaats.
Het begrip veiligheid in een (centrum)stad krijgt een hele
ander begrip dan we gewoon zijn eens je je op de fiets verplaatst. Waar je dan
om bezorgd bent, is niet de kruimeldief die je fietszakken leegrooft, maar wel
de verkeersveiligheid, de voorbij zoevende auto’s. Zone 30 zou zoals in
Mechelen in alle steden moeten verplicht zijn. De verkeerd geparkeerde wagens
op het fietspad. Op deze 2 punten zou er een stevig handhavingsbeleid moeten zijn.
Ook het ontbreken van afzonderlijke goed onderhouden fietspaden op invalswegen
is echt een pijnpunt. Wat je als fietser wil, is vooral veilig (met je
kinderen) door dat verkeer komen. En eens je er bent, heb je genoeg
fietsstallingen nodig voor alle vormen en lengtes van fietsen.
Hoe dieper in de Ardennen, hoe minder fietspaden langs de
zeer grote N wegen. Om eerlijk te zijn is dit een schande. Je kan natuurlijk
beweren: wie gebruikt er nu de fiets in zo’n heuvelland, maar ik wil niet de
1000’n Vlaamse jongeren tellen die ook weer deze zomer over deze fietsonveilige
steenwegen fietsen op weg naar hun kampplaats, laat staan de 10.000 Waalse
kinderen die dagelijks naar school moeten fietsen.
Fietsverkeersveiligheid, en goede fietsinfrastructuur is dus
meer dan ooit in een klimaatvriendelijke stad en land een absolute prioriteit.
